آثار سوء دنيوی و اخروی فحاشی
بهشت بر فرد فحاش حرام است
بددهنی، هرزه‌گويی و بيان كلمات ركيك و ناسزاگويی، يكی از خصايص زشت افراد فاسد، عاجز، ناتوان و بی منطق است.
افراد سفيه و بی خرد، در برخورد با مردم چون از منطق و كلام درستی برخوردار نيستند و از دادن جواب صحيح عاجز هستند، بی پروا دهان خود را باز می كنند و زبان خويش را حركت می دهند و با الفاظ ركيك، فحاشی می كنند.
بدون شك، اعضاء يك خانواده و افراد يك محله و مردم يك جامعه، از گزند زبان افراد جاهل و نادانی كه با كوچكترین بهانه، خشمگين شده، به دور از شرم و حيا، فحش و دشنام می دهند، در آسايش و آرامش نيستند؛ زيرا به سبب كوچكترین برخوردی، مورد هجوم دشنام‌های ايشان قرار می گيرند و اذيت و آزار می شوند و به وسيله الفاظ ركيك، حرمت و احترامشان درهم شكسته شده، به حريم شخصيت ايشان تجاوز می شود و اين يك نوع تجاوز و ستمگری به شخصيت و حقوق افرادی است كه بايد عزت، آبرو و امنيت ايشان حفظ گردد.
كسانی كه پرده شرم و حيا را میدرند و بی پروا فحاشی می كنند، بايد بدانند با داشتن چنين اخلاق و صفت پليدی، باطن و سيرتشان شيطانی است و سرشت وجودشان ناپاك است كه اين چنين به ظاهر با صورت انسانی، و در باطن با سيرتی حيوانی، به مردم پرخاش می كنند و فحش می دهند. با يك تشبيه میتوان گفت: فحاشان، انسان‌های خوار و ذليلی هستند كه بدون دليل و با كوچكترين بهانه‌ای غضبناك می شوند و به وسيله الفاظ ركيك، به نوعی به امنيت و حقوق اعضای خانواده و افراد جامعه، دوست، فاميل، آشنا و غريبه، تجاوز می نمايند و متعرض عزت و آبروی ديگران می شوند كه سزای شوم چنين افراد پست و فاسدی، ذلت، خواری و بی اعتباری در نزد مردم و عذاب و شكنجه سخت در سرای آخرت است.
طبق آيات و روايات، آثار مصيبت‌بار اين صفت بد اخلاقی چنين است:
1. بهشت بر بدزبان حرام است:
رسول اكرم (صلی الله عليه و آله) می فرمايد: «به راستی خداوند، بهشت را حرام فرموده است، بر هر فحش دهنده بی آبرو و كم شرمی كه باك ندارد، چه بگويد و چه به او گفته شود، زيرا به راستی اگر از او بازرسی كنی، يا از زنا است يا از شركت شيطان. عرض شد: يا رسول الله در ميان مردم، شريك شيطان هم هست؟ فرمود: مگر نخواندی فرمايش خداوند را كه فرمود: «و تو ای شيطان، شريك ايشان باش در دارايی و اولاد»[1]
سماعه می گويد: نزد حضرت صادق عليه السلام رفتم، و با من آغاز سخن فرمود كه ای سماعه اين چه جنجالی بود كه ميان تو و شتردارت پديد گشت، مبادا دشنام گو و بدزبان و لعنت فرست باشی. در پاسخ گفتم: به خدا چنين بود، زيرا او به من ستم كرد. فرمود: اگر او به تو ستم كرد، تو بر او سر افتادی و بيشتر ستم كردی. به راستی اين كردار، از كردارهای من نيست و من به شيعيانم چنين دستوری نمی دهم، از پروردگارت آمرزش جو و بدان باز نگرد.[2]
پيغمبر (صلی الله عليه و آله) می فرمايد: «كسی كه به مؤمنی، به پاره‌ای از كلمه طعن زند (بدگويی كند)، خداوند بوی بهشت را بر او حرام می فرمايد و حال آن كه بوی بهشت از پانصد سال راه يافت می شود».[3]
2. بركت از روزی بدزبان می رود:
امام صادق (عليه السلام) می فرمايد: هر كس به برادر مسلمان خود فحش دهد، خداوند بركت از روزی او برمی دارد و او را به حال خودش رها می كند و زندگيش را تباه می نمايد.[4]
قرآن كريم نيز درباره فرد بدزبان می فرمايد:
1 . « عتّل بعد ذلك زنيم؛ (قلم، 13) علاوه بر اين‌ها، كينه‌توز و پرخور و خشن و بدنام است».
2 . «و قولوا للناس حسنا؛ (بقره، 83) با مردم به خوبی و با زبان خوش سخن بگوييد».
دوری امام صادق از دوست فحاش و ناسزاگو و اهمیت عفت کلام
حضرت صادق (علیه السلام) دوستی داشت که همیشه همراه آن حضرت بود. روزی امام (علیه السلام) از بازار کفاش ها عبور می کرد. او مثل همیشه همراه آن حضرت بود. غلام او که از اهل سند بود پشت سر او می آمد. ناگاه آن مرد پشت سرش را نگاه کرد و غلام را ندید. سه مرتبه به عقب برگشت و او را ندید. بار چهارم که او را دید، گفت: زنا زاده کجا بودی؟ امام صادق (علیه السلام) دست خود را بلند کرد و به پیشانی خود زد و فرمود: سبحان اللَّه، مادرش را به زنا متهم می کنی؟ من خیال می کردم تو خوددار و پارسایی، و اکنون می بینم که از آن بی بهره ای! او عرض کرد: قربانت گردم، مادرش زنی است سندی و مشرک است! امام (علیه السلام) فرمود: هر ملتی برای خود ازدواجی دارد و به وسیله آن از زنا جلوگیری می کند. از من دور شو!
راوی حدیث می گوید: دیگر او را ندیدم که همراه امام صادق (علیه السلام) باشد تا آن گاه که مرگ میان آنها جدایی انداخت.[5]
پی نوشت ها:
[1]. كلينی، محمد بن يعقوب، اصول كافی، دارالكتاب الاسلاميه، ج 2، ص 323، باب البذاء.
[2]. كافی، همان، ج 2، ص 326، باب البذاء.
[3] . محدث نوری، مستدرك الوسائل، كتاب حج، باب 139.
[4] . اصول كافی، ج 4، ص 17.
[5]. اصول كافى، ترجمه مصطفوى، ج 4، ص 16.
منابع
مرکز مطالعات و پاسخگویی به شبهات حوزه علمیه قم به نشانی pasokh.org
سایت حوزه به نشانی hawzah.net
اگه گرفتار رذیله اخلاقی بدزبانی و فحاشی هستیم مخصوصا فحاشی رکیک که اغلب در موقع خشم و عصبانیت رخ میدهد، ان شاءالله به حول و قوه الهی زودتر از این صفت زشت و ناپسند که آثار بسیار زیانباری در زندگی دنیوی و اخرویمون داره خلاص بشیم و زبان و گفتارمون نیکو و پسندیده بشه. البته تلاش و کوشش خودمون رو بیشتر میطلبه چون خدا هم خیر و صلاح بنده هاشو میخواد، ما نباید موقع عصبانیت و خشم که شیطان به ما نزدیکه از کوره در بریم و هر حرف زشت و سخیفی به زبان بیاریم. ما در این دنیا مختاریم (هر کاری که کردیم و هر حرفی زدیم آزادیم) و تا زنده ایم صاحب اختیار رفتار و کردار و گفتارمون هستیم و بعد از مرگ به خصوص در روز قیامت در پیشگاه خدای عادل باید پاسخگو باشیم.
اَللهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَّ عَلی آلِ مُحَمَّدٍ کَمَا صَلَّیتَ عَلی اِبراهیمَ وَ عَلی آلِ اِبراهیمَ اِنَّکَ حَمیدٌ مَّجِیدٌ.
اَللهُمَّ بَارِک عَلی مُحَمَّدٍ وَّ عَلی آلِ مُحَمَّدٍ کَمَا بَارَکتَ عَلی اِبراهیمَ وَ عَلی آلِ اِبراهیمَ اِنَّکَ حَمیدٌ مَّجِیدٌ.
خداوندا بر محمد و آل محمد درود فرست، همان گونه که بر ابراهیم و آل ابراهیم درود فرستادی، راستی که تو ستوده شده و بزرگواری.
خداوندا بر محمد و آل محمد برکت نازل فرما، همان گونه که بر ابراهیم و آل ابراهیم برکت نازل فرمودی، به راستی که تو ستوده شده و بزرگواری.