در این مطلب قصد داریم، خطبه شماره ۱۹۵ از کتاب ارزشمند نهج البلاغه با ترجمه محمد دشتی را مرور نماییم.
براساس اظهارات موجود در اصول کافى این سخنرانى در شهر کوفه ایراد شد:
۱. نشانه هاى آشکار الهى
ستایش خداوندى را سزاست که نشانه هاى قدرت و بزرگى و عظمت خود را چنان آشکار کرد که دیده‌ها را از شگفتى قدرتش به حیرت آورده، و اندیشه هاى بلند را از شناخت ماهیّت صفاتش باز داشته است و گواهى مى دهم که جز خداى یکتا خدایى نیست، شهادتى بر خاسته از ایمان و یقین و اخلاص و اقرار درست و گواهى مى دهم که محمّد (صلّى اللّه علیه و آله و سلّم) بنده و فرستاده اوست، خدا پیامبرش را هنگامى فرستاد که نشانه هاى هدایت از یاد رفته و راه هاى دین ویران شده بود. او حق را آشکار و مردم را نصیحت فرمود: همه را به رستگارى هدایت و به میانه روى فرمان داد «درود خدا بر او و خاندانش باد»
۲. خداشناسى
و بدانید اى بندگان خدا که خداوند شما را بیهوده نیافرید و بى سرپرست رها نکرد. از میزان نعمتش بر شما آگاه و اندازه نیکى هاى خود بر شما را مى داند. از خدا درخواست پیروزى و رستگارى کنید، از او بخواهید و عطاى او را درخواست کنید، که میان او و شما پرده و مانعى نیست و درى بروى شما بسته نمى گردد. خدا در همه جا و در هر لحظه و هر زمان، با انسان و پریان است. عطاى فراوان از دارایى او نمى کاهد و بخشیدن در گنج او کاستى نیاورد و درخواست کنندگان، سرمایه او را به پایان نرسانند و عطا شدگان، سرمایه او را پایان نمى دهند و کسى مانع احسان به دیگرى نخواهد بود و آوازى او را از آواز دیگر باز ندارد و بخشش او مانع گرفتن نعمت دیگرى نیست و خشم گرفتن او مانع رحمت نمى باشد و رحمتش او را از عذاب غافل نمى سازد، پنهان بودنش مانع آشکار بودنش نیست، و آشکار شدنش او را از پنهان ماندن باز نمى دارد.
نزدیک و دور است، بلند مرتبه و نزدیک است، آشکار پنهان و پنهان آشکار است، جزا دهنده همگان است و خود جزا داده نمى شود. پدیده‌ها را با فکر و اندیشه نیافریده، و از آنان براى خستگى و زحمات کمکى نخواسته است.
۳. یاد آخرت
اى بندگان خدا شما را به پرهیزکارى سفارش مى کنم، که عامل کنترل و مایه استوارى شماست، پس به رشته هاى تقوا چنگ زنید و به حقیقت هاى آن پناه آورید، تا شما را به سر منزل آرامش و جایگاههاى وسیع و پناهگاه هاى محکم و منزلگاه هاى پر عزّت برساند، در روزى که چشم‌ها خیره مى شود و همه جا در نظر انسان تاریک و گلّه هاى شتر و مال و اموال فراوان فراموش مى گردد. زیرا به هنگام قیامت (به گونه اى) در صور اسرافیل مى دمند که قلب‌ها از کار مى افتد، زبان‌ها باز مى ایستد، کوه هاى بلند و سنگ هاى محکم فرو مى ریزد و قسمت هاى سخت آن نرم، چون سرابى مى ماند، کوهستان‌ها با زمین هموار مى گردد چنان که نه پستى و نه بلندى موجود است، پس در آن هنگام نه شفاعت کننده اى است که شفاعت کند، و نه دوستى که نفع رساند، و نه پوزش خواستن سودى دارد.
منبع: خبرگزاری صدا و سیما