در مهمانی‌ها و گفتگوهای دوستانه با دوستان، همکاران و فامیل بسیار می شنویم که برخی از لجبازی کودکان خود می نالند و شکوه می‌کنند، از این رفتار کلافه‌اند و نمی‌دانند چه راهی برای کنترل او در پیش بگیرند که نه کودک آسیب روحی و روانی ببیند و نه خودشان اذیت شوند.
لجبازی خصومت و خصوصیت رفتاری است که شخص روی عقیده و نظر خود پافشاری و با عقیده و نظر دیگران چه آگاهانه و چه ناآگاهانه مخالفت می‌کند؛ در واقع فرد لجباز قبول ندارد که رفتار و افکار و عقیده اش را تغییر دهد یا تصمیم خودش در موردی خاص را عوض کند بلکه بر درست بودن آن نیز تاکید کرده و پافشاری می‌کند.
لج کردن در موضوعی، برای همه ماها پیش آمده اما لجبازی بزرگسالان با بچه‌ها خیلی متفاوت است و وقتی صحبت از لجبازی کودکان به میان می‌آید، بحث ظریف و حساس می‌شود، به همین دلیل با یک کارشناس روانشناسی در مورد این رفتار و راه‌های مقابله با آن گفت و گو کردیم.
کودکان به چه دلایلی ممکن است، لجبازی کنند؟
روانشناس کودک و استاد دانشگاه روز دوشنبه در گفت وگو با خبرنگار ایرنا گفت: قبل از ورود به بحث اول این نکته مهم را تاکید و یادآوری کنم کسانی که مستقیم با بچه‌ها و کودکان در ارتباط هستند، ابتدا باید بینش و مطالعه خود را در مورد لجبازی کودکان و نوجوانان با خوندادن مطالب روانشناسی بالا ببرند.
دکتر آرزو محرابی افزود: کودکان معمولا از ۲ و سه سالگی لجبازی را شروع می‌کنند البته بهتر است بگوییم خودش را کشف می‌کند، یعنی به درجه‌ای از خودآگاهی و شناخت محیط و اطرافیان می‌رسد که می‌فهمد رفتارش بر اطرافیان تاثیر می‌گذارد و واکنش آنها را بر می‌انگیزد بنابراین در بعضی مواقع که کاری از او خواسته می‌شود، لج می‌کند تا واکنش‌ها را مشاهده و کنجکاوی شان ارضا شود، به گفته خیلی از کارشناسان روانشناسی؛ کودکان نمی‌دانند لج بازی خوب یا بد است، فقط آن را برای محک زدن اطرافیان به کار می‌گیرند.
اما دلیل بیشتر لجبازی در کودکان و نوجوانان بیشتر برای رسیدن به خواسته و یا بدست آوردن امتیاز خاص است، بنابراین روی خواسته شان مقاومت می‌کند تا به چیزی که می‌خواهند برسند، نمونه اش را زیاد دیدیم، کودکی برای رسیدن به خواسته اش با گریه و زاری و زمین کوبیدن خود می‌خواهد زودتر به خواسته‌اش برسد.
یکی دیگر از دلایل لجبازی کودکان و نوجوانان برای رهایی از کنترل بیش از حد پدر و مادرهاست که با دستور زیاد سعی بر کنترل آنها دارند و یا می‌خواهند خواسته‌های خودشان را به آنان تحمیل کنند، یا به جای آنها تصمیم بگیرند؛ بچه ها اینجا فکر می‌کنند آزادی و استقلال آنها در خطر است، بنابراین شروع به لجبازی می‌کنند.
سوال اینجا است آیا لجاجت و لجبازی هم می‌تواند خوب باشد؟ توی سن های پایین کودکان با لجبازی و مخالفت، مهارت «نه گفتن» را تمرین و می‌آموزند، بنابراین در بعضی از موارد لجاجت هم می‌تواند بی ایراد باشد، اما وقتی خودتان می‌دانید کار درستی انجام می‌دهید، ولی کودک و نوجوان با آن مخالف است و لج می‌کند، در این موارد شما نباید به رفتار او اهمیت بدهید! و از موضع درست خود کوتاه بیاید! با این عمل در واقع ثبات داشتن در نظرات درست را به کودک و نوجوان می‌آموزید.
سوال دیگر که پیش می آید؛ آیا کودکان می‌توانند به والدین جواب «رد» بدهند؟ جواب این سوال نیز مثبت است! وقتی که فرزند با شما مخالفت می‌کند، در واقع تمرین ابراز وجود و بدست آودن مهارت «نه گفتن» تمرین می‌کند و این به داشتن شخصیت مستقل به او کمک زیادی می‌کند و با این شیوه ما به بچه ها کمک کرده‌ایم بدون اینکه خواسته ها و نیازهایشان را انکار کنند می‌تواند نظرات خودشان را نیز داشته باشند.
پدر و مادرها باید توجه داشته باشند وقتی به فرزندشان اجازه مخالفت و یا ابراز نظر می دهند به معنای تسلیم شدن بی چون و چرای در مقابل نظر آنها نیست؛ بلکه می خواهند از لج باز شدن و رفتار های لج گونه آنها جلوگیری کنند و یا اگر لج می‌کنند با این روش به دلایل و ریشه مخالفت کودکان پی ببرند، زیرا یکی از عوامل مهمی که باعث به وجود آمدن کودکان و نوجوانان لجباز می‌شود، عدم توجه به خواسته ها و نظر آنهاست اما این را هم باید مد نظر داشت حرف اول را در نهایت همیشه باید والدین بزنند؛ بنابراین در کنار پذیرفتن نه گفتن و مخالفت آنها باید به بچه ها بفهمانیم که تصمیم نهایی با پدر و مادر است.
حرف زدن با کودکان و نوجوانان، پذیرش «نه گفتن» و مخالفت کودکان با والدین باعث کاهش شکل گیری لجبازی و میزان خشم و عصبانیت آنها می شود و در عین حال باید اقتدار والدین حفظ بشود.
به بچه ها چگونه امر و نهی و دستور بدهیم؟ و از چه روش های پرهیز کنیم؟
یکی از مهمترین نکات برای جلوگیری از شکل گیری لجبازی در کودکان، مدیریت دستور دادن به آنها است باید تلاش کنید که تصمیمات خودتان را با جملات مثبت بیان کنید، اگرچه امر و نهی کردن به بچه ها به طور کلی امر پسنیدیده است، اما وقتی والدین کودک خود را با جملات منفی امر و نهی و یا سرزنش کنند؛ حال کودک را خراب می کنند.
مثلا امر و نهی دستوری مثبت مانند از تو می خوام با خواهرت مهربان باشی؟ یا ازتو می خواهم الان سکوت کنی؟ همین الان اتاق خودتو تمیز و مرتب کن؟ مودب باش و خوب حرف بزن، درست بشین؟ به حرفم گوش بده و لباس هایت را بپوش.
اما دستور دادن و امر و نهی «بد» که باعث افزایش لجبازی در کودکان می‌شود مانند مگر بهت نگفتم خواهرت کتک نزنی؟ از تو می‌خوام دیگر حرف نزنی و دهنت ببندی؟ ازت می‌خواهم اتاقت را بهم نریزی، چرا لباس نپوشیدی؟ اگر همین الان دست از لجبازی با من بر نداری من می‌دونم و تو؟ و بدترین نوع عکس العمل والدین در مقابل کودکان؛ این شیوه به همراه داد و فریاد و فحاشی و تنبیه است، وقتی سر کودکت داد و فریاد می‌کنید به آنها مجوز بی ادبی شدن می‌دهید تا زمانی که شما هستید آنها ساکت ند و زمانی که نیستی هر کاری دلش خواست انجام می دهد و در ادامه هر وقت سر آنها داد می‌زنید ممکن است کودکان حرف شما با یک گوش بشنوند و از گوش دیگر آن را بیرون کنند و کار خوشان انجام دهد، بنابراین داد و فریاد بر سر بچه که با شما لجبازی می‌کند می‌تواند بدترین عکس العمل خانواده ها باشد.
مطلب ادامه دارد و روی لینک زیر ادامه مطلب کلیک کنید