توشه بر دوش به سوی آخرت!
زهری می‌گوید: در شبی تاریک و سرد، حضرت علی بن حسین علیهما السلام را دیدم که مقداری آذوقه به دوش گرفته، میرود. عرض کردم: یابن رسول الله! این چیست، به کجا می‌برید؟
حضرت علیه السلام فرمودند: زهری! من مسافرم. این توشه سفر من است. میبرم در جای محفوظی بگذارم (تا هنگام مسافرت دست خالی و بی توشه نباشم! ) گفتم: یابن رسول الله! این غلام من است، اجازه بفرما این بار را به دوش بگیرد و هرجا می‌خواهی ببرد. فرمودند: تو را به خدا بگذار من خودم بار خود را ببرم، تو راه خود را بگیر و برو با من کاری نداشته باش!
زهری بعد از چند روز حضرت را دید، عرض کرد: یا بن رسول الله! من از آن سفری که آن شب درباره اش سخن می‌گفتید، اثری ندیدم!
حضرت فرمودند: سفر آخرت را می‌گفتم و سفر مرگ نظرم بود که برای آن آماده می‌شدم!
سپس آن حضرت هدف خود را از بردن آن توشه در شب به خانه‌های نیازمندان توضیح دادند و فرمودند:
آمادگی برای مرگ با دوری جستن از حرام و خیرات دادن به دست می‌آید.
منبع: بحار، ج ۴۶، ص ۶۵
【 اللّهُــمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَــــ الْفَــرَج 】
نقل شده از کانال تلگرامی منتظران ظهور به نشانی montazeran313313@
اَللهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّل فَرَجَهُم وَالعَن اَعدَائَهُم اَجمَعین