ورلد بوک وبلاگی با مطالب جالب و کاربردی برای زندگی بهتر

انسان بعد از مرگ کجا میرود؟ قسمت 1

روح پس از آن که به وسیله فرشته مرگ قبض شد، در جهان دیگری به نام برزخ قرار می‌گیرد و ارتباط او با دنیا قطع می‌گردد؛ البته رابطه روح با افرادی که در دنیا هستند، امری محال و غیرممکن نیست‌، اما چنین نیست که روح هر فردی بتواند با هر کسی که بخواهد رابطه برقرار کند، چنان که انسان‌های زنده هم نمی‌توانند با ارواح مردگان تماس بگیرند. روایت مرگ انسان در لحظه مرگ ، زمانی که قلب از تپش باز می ایستد و مرگ فرا میرسد ، پس از خروج روح از جسم ، ابتدا به یک حالت آرامش و آسایش گسترده و عمیق می رسد…کلیه ی دردها و رنج ها ، به یک باره ناپدید میشود و یک فروغ تابنده اطراف روح پدید می آید. روح از جهان مادی پر از دغدغه و نگرانی  وحرص و دلشوره و شکستهای پی در پی مالی و روحی جدا شده و در فضایی معلق ، آکنده از نور و روشنایی قرار میگیرد…روح تا مدت کوتاهی در کنار جسد خود باقی می ماند. در اولین لحظات مرگ از بالا یا کنار به جسم بی جان خود و کسانی که در کنار جسم بی روح او هستند می نگرد.
این منظره برای روح بی ارزش است و حتی جسد روح نیز برایش بیتفاوت است. زیرا پس از مرگ ، برای اغلب ارواح آنچه بر سر جسمشان می آید زیاد مهم نیست. البته این بی توجهی به وضعیت شخصی آنها و یا خویشاوندانی که در این دنیا باقی مانده اند نیست بلکه فقط احساسات در دنیای ارواح مشابه آنچه که در این دنیا تجربه میکنیم نیست. به همین دلیل حتی ارواح هیچ کنجکاوی برای دیدن چگونگی دفن جسم خود ندارند. اما با وجود این باز هم ارواحی هستند که از تماشای احترامی که پس از مرگ و در مراسم تدفین توسط دوستان و خویشاوندان به آنها گذاشته می شود لذت می برند. این ارواح مایلند برای چند روز پس از مرگ جسمشان در محل باقی بمانند.(معمولا تا پایان مراسم کفن و دفن) البته گذشته زمان ، برای ارواح نظیر گذشت زمان زمینی نیست. چند روز زمینی ما ممکن است برای آنها فقط چند دقیقه باشد. 

لحظه ی دردناک جدا شدن روح از بدن و نداشتن راه برگشت.
 بزرگترین نعمت وقته قدرشو بدونیم.

پس از جدا شدن روح از بدن تمام درد ها میرود و انسان سبک میشود و میتواند راحت جا به جا شود.

نقل شده از کانال تلگرامی عالم پس از مرگ به نشانی Pas_As_Marg@

اَللهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّل فَرَجَهُم وَالعَن اَعدَائَهُم اَجمَعین

عمر آدمی فرصتی طلایی است تا انسان راه کمال خویش را بپوید و به سعادت دنیا و آخرت برسد.

از آنجا که عمر آدمی بزرگترین نعمت و گرانبهاترین سرمایه و مغتنم ترین فرصتی است که خداوند رحمان به فضل و عنایت خاص الخاص خود به او عنایت فرموده است، تا انسان با اغتنام این فرصت طلایی بتواند راه کمالات لایق خویش را بپوید و به سعادت حقیقی دنیا و آخرت برسد، لذا به نظر میرسد که حضرت حق تعالی در ابتدای این سوره مبارکه، به زمان قسم یاد کرده تا هشداری باشد برای بندگان که عمر خود را به سرگرم شدن به مواهب و زرق و برق های دنیای مادی به بطالت ولهو ولعِب نگذرانند، و بدانند که موظفند ظرف عمر خود را از عمل صالح پُر کنند، و متوجه باشند که اگر چنین نکنند مشمول خسران عظیم مذکور در این سوره مبارکه خواهند شد.

منبع: العالم

اَللهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّل فَرَجَهُم وَالعَن اَعدَائَهُم اَجمَعین